Ik ben iets kwijtgeraakt. Het is foetsie. Normaal gesproken zou ik in mijn zoektocht het hele huis op z’n kop zetten. Dit keer niet. Ik vind het prima zo. Vijfentwintig kilo overgewicht. Spoorloos verdwenen. Een hoeraatje voor mezelf.
Of ik blij ben? Zeker! Trots? Absoluut! Bekijk ik mezelf graag in de spiegel? Ja, nou! Ik ben een tevreden mens. Dat was ik vijfentwintig kilo geleden ook, maar dit gewichtsverlies is een prachtige bonus die ik dankbaar aanvaart. Toch heeft dit hele proces ook een andere kant. Een minder vrolijke.
Het maakt me blij en gelukkig dat ik mijn eetgedrag momenteel in de hand heb. Ik eet gezond en gevarieerd en daar voel ik me goed bij. Ik ben mijn eetbuien de baas. Fijn! Wat me angstig maakt is de kans dat ik de controle weer verlies. Als ik voorheen afviel, kwam ik altijd weer aan. Wie zegt me dat het nu anders is? Wat doet mijn gewicht volgend jaar rond deze tijd? Wie heeft hier eigenlijk de touwtjes in handen?
Ik vind het verdrietig en beangstigend dat een mens, dat ík, zo in de ban van eten kan zijn. Verslaafd. Een groot woord, maar ik gebruik het hier zonder aarzeling. De ontelbare keren dat ik at, terwijl ik niet wilde. Dat ik mezelf geweld aandeed in een poging de onrust te dempen. Die geestelijke afhankelijkheid. Dat dagelijkse gevecht tegen mezelf. Walgend van mijn welvaart. Walgend van mezelf. Een eetverslaving is niet heel anders dan een alcohol- of drugsverslaving. Ik ken mijn zwakke plek. Een beetje overgewicht is niet erg. Big is beautiful. Maar als je eten als drugs gebruikt, dan bepaalt en vertroebelt het je hele wezen.
Ik ben mijn beschermlaag aan het verliezen en dat maakt me onzeker. Zonder die laag voel ik me kwetsbaar, klein en koud. Ik kruip graag heel dicht tegen Richard aan. Ik kom langzaam uit mezelf tevoorschijn en dat is spannend. De onrust en frustratie die ik niet langer met eten demp, komt bloot te liggen. De situatie dwingt me om met de gevolgen aan de slag gaan.
Toen ik begin twintig was, zocht ik hulp vanwege de chaos in mijn leven en mijn overgewicht dat daarvan een gevolg was. Ik liet me gelaten bestickeren en bestempelen met allerhande diagnoses. Zou mijn leven anders zijn gelopen als toen al was ontdekt dat de Ritalin die ik sinds kort slik mij zo zou baten?
Afijn. Ik ben vijfentwintig kilo kwijt. Dat geeft ruimte. En vrijheid. En veel om over na te denken.
Voor wie ook een stukje van zichzelf is kwijtgeraakt: ik wens dat je jezelf hervindt. Als ik je kan helpen zoeken…? Zeg het maar!
Liefs!