Er hing vanmorgen een traumaheli boven Veenendaal. Op weg naar het Prins Willem Alexanderpark om te redden wat er te redden viel.

Er is iemand van de flat gesprongen, begrijp ik. Ik weet niet wie je bent, maar je laat me niet los.

Ik probeer me te verplaatsen. In jouw hoofd. In jouw hart. Het doet haast pijn.

Op de galerij staan twee slippers. Stille getuigen van eenzaamheid. Verdriet. Ondraaglijke pijn.

Die laatste uren voordat je springt. Die laatste minuten. De laatste seconden. Wat gaat er dan door je heen?

Denk je aan de kinderen die misschien beneden aan het spelen zijn?

Denk je aan die ene vriend die jou hiervan had kunnen weerhouden?

Kan je überhaupt nog denken? Of alleen maar voelen? Verlangen dat het stopt?

Ben je boos? Verdrietig? Bang?

Tjonge, wat had ik graag naast je willen staan, die laatste minuten. Dat laatste moment. Niet om jou van die sprong te weerhouden. Want die sprong, hoe verdrietig ook, was jouw keuze.

Ik had je willen laten voelen dat je niet alleen bent. Je hoeft niet alleen te zijn. Nooit.

Misschien had ik nog even je hand vastgehouden. Je slippers aangepakt.

Ik weet ’t niet.

Die val, hoe voelt dat? Weet je dat je je vrijheid tegemoet gaat? Voel je je vrij? Als een vogel?

Ik denk aan jouw geliefden. Misschien zijn zij niet verbaasd. Misschien is het goed zo, hoe pijnlijk ook. Misschien voelen zij nu iets van de pijn die jou deze keuze oplegde.

Ik weet ’t niet.

Het maakt ook niet uit. Jij koos voor die sprong. Daar verandert geen mens iets aan.

Op de galerij staan twee slippers. Stille getuigen van ondraaglijkheid.

Kyrie eleison.

Goed nieuws, mensen! Mijn nieuwe stofzuiger en ik zijn weer ‘on speaking terms’.

Ik had een heftige maand. In een paar dagen tijd gaven in huize Steensma zowel de wasmachine als de stofzuiger de geest. Heel droevig. Ik vond het al een hele tour om ons huishouden draaiende te houden met machines waarmee ik in de loop der jaren een band had opgebouwd. Die uitdaging aangaan met twee nieuwe apparaten viel me zwaar.

Het in gebruik nemen van de wasmachine stelde ik uit tot het moment dat er in het hele huis geen schone onderbroek meer te vinden was. Uiteindelijk had ik wat aanmoediging van Richard nodig om mijn angst te overwinnen. ‘Liel, stel je niet aan. Je gaat naar boven en je komt pas beneden als ik de wasmachine hoor draaien.’ Soms is hij best streng, inderdaad.

We gedragen ons nog wat onwennig ten opzichte van elkaar, de wasmachine en ik. Ik heb de neiging om toestemming te vragen als ik het deurtje wil openen. Terwijl ik het waspoederbakje behoedzaam opentrek, fluister ik: ‘Nou joh, dan ga ik nu een beetje Robijn in je bakje gieten. Goed?’ Maar zoals gezegd, het went. We hebben dan geen verleden met elkaar, ik hoop dat we samen een mooie toekomst tegemoet gaan, de wasmachine en ik. Komt wel goed.

Zo verliep het niet tussen de nieuwe stofzuiger en mij. Dat heb je soms. Het klikte gewoon niet. Ik vond het geluid dat ie produceerde intimiderend en overweldigend. Z’n zwarte hoogglans uitstraling kwam op mij nogal arrogant en hard over. Daar had ik mee kunnen leven, ware het niet dat de stofzuiger bij het eerste gebruik na een half uurtje niet meer zoog. Heel irritant. Een grote bek, maar presteren, ho maar. Er moest een oorzaak voor zijn, maar die kon ik niet snel genoeg ontdekken. Heel frustrerend.

Ik heb echt buitenproportioneel boos gedaan tegen de stofzuiger. Ik heb ‘m heel lelijk verwenst. Uit chagrijn heb ik ‘m in een hoek geflikkerd. Daarbij brak er een plastic onderdeeltje af, waarvan ik met geen mogelijkheid kon ontdekken waar het hoorde. Niet tegen Richard zeggen.

Ik paste dezelfde benadering toe als bij de wasmachine: Gewoon het contact uitstellen tot het moment dat het écht niet langer kon. Dat moment was vanmiddag. De vloer was bezaaid met confetti, restjes chips, broodkruimels, door de hitte overleden insecten en heel veel hagelslag.

Een mooi moment voor een hernieuwde kennismaking tussen die kleine, zwarte herrieschopper en mij. Wij verdienden samen een tweede kans. Ik heb de stofzuiger eerst mijn excuses aangeboden. Dat leek me redelijk. Daarna heb ik samen met Pieter de stofzuigerzak vervangen en liefdevol de buizen geïnspecteerd. Hoe we het voor elkaar kregen, weet ik niet, maar de stofzuiger zoog daarna als een dolle. Geweldig.

Uit dankbaarheid mag hij de rest van de avond in de woonkamer staan, onze nieuwe stofzuiger. Dat heeft ie wel verdiend. Ik hoop dat ie heel lang meegaat, want als het om huishoudelijke apparaten gaat, hecht ik erg aan oud en vertrouwd.

Het werkt blijkbaar hetzelfde als bij mensen: It takes al long time to grow an old friend.